LiefdesGedichten

Leegte

Een niet te vullen leegte, een eenzaam hart,
Een hart dat snakt naar haar liefde, met hoop, met smart.
Die liefde van haar is een niet te beschrijven gevoel,
Zelfs met uitleg, snapt niemand wat ik bedoel.
Eén blik en ik wist haar gedachte,
Aan haar ogen kon ik zien of ze huilde of lachte.
Haar verdriet was niet te zien van buiten, niet door iedereen,
Maar door in haar mooie bruine ogen te kijken, zag ik het meteen.
Het is geen zicht,
aan het oppervlak van haar prachtige gezicht.
Het is een gevoel,
Alleen zij zou nu weten waar ik op doel.
Elkaar kennen, dat is wat deze woorden zeggen,
Maar dit valt aan niemand uit te leggen.
Zou zij ooit nog aan mij denken?
Een moment van aandacht aan mij schenken?
Ik denk aan haar, ieder moment van de dag,
Vanaf die eerste blik die zij me gaf.
Onzeker, bang, diepe verlangen in haar ogen,
Binnen een paar seconden in mijn hart gevlogen.
En er nooit meer uitgegaan,
Wat ze me ook heeft aangedaan.
Hoe pijn het ook deed, en nog steeds doet,
Ik zou nooit spijt hebben dat ik haar heb ontmoet.
De mooie momenten blijven hangen,
De momenten van verlangen.
De momenten van liefde en geluk,
Al zijn die nu dan al een tijdje stuk.
Wie heeft er schuld,
Doet er niet toe, onze wensen zijn niet vervuld
Onze dromen zijn niet waargemaakt,
Onze fantasieën zijn gestaakt.
Gestopt, afgesloten,
We hebben te hard onze kop gestoten.
Gestoten aan de scherpe, harde zijden van het liefdespad,
We hebben samen ondanks dat,
Geweldige tijden gehad.
Daar is niets meer van over, alles is weg,
Ze zal het niet meer horen of zien, als ik iets zeg.
Het doet er ook niet toe,
Ik heb hard voor haar gevochten, ben nu zo moe.
Vechten voor iemand waarvan je houdt,
Maar haar laat dat volkomen koud.
Waarom vechten als het niet hoeft, als het niet verplicht is?
Het boeit toch niets als ik haar mis?
Het maakt toch niets uit dat ik huil en kapot ga van verdriet?
Door de tranen van binnen, die niemand ziet.
Er is niets tegen te beginnen,
Geen woorden geen zinnen.
Het is zinloos,
En het maakt me nog zo boos.
Ik wilde alles voor haar doen,
Want zij was de ware, toen.
Was ik dat ook voor haar?
Of dreigt nu het gevaar,
Dat ik in leugens en gedachte ga geloven,
De waarheid komt toch niet meer boven.
De waarheid van haar gedachte is niet te achterhalen,
Hoeveel nachten ik ook blijf malen.
Hoeveel dagen ik zit te dromen,
De antwoorden willen niet komen.
De antwoorden zitten in haar, de engel van mijn slapeloze nachten,
De verstoorder van mijn gedachten
Laat me los, laat me gaan,
Laat me hier nu maar alleen staan.
Ga uit mijn hoofd,
Vergeet alles wat ik je ooit heb beloofd.
Ze wil niet luisteren,
Ik kan schreeuwen fluisteren.
Ze houdt zich aan me vast,
Alsof ze me nog iedere dag liefelijk betast.
Of zit dit tussen mijn oren?
Wil ik aan haar denken, wil ik haar stem blijven horen?
Zou zij door zijn gegaan met haar leven,
Terwijl ik nog iedere nacht in mijn bed lig te beven.
Te beven en te denken aan haar,
Aan onze blikken, ons gestaar.
Aan onze gesprekken iedere dag,
Aan haar ogen, aan haar lach.
Haar lichaam in het warme maanlicht,
Mijn vingers over haar wangen, haar prachtige gezicht.
Mijn handen langs haar zachte rug, op haar billen,
Mijn hele lijf wat begint te trillen.
Trillen van verlangen, beven van geluk,
Onze kleding uit, in één snelle ruk.
Altijd voorzichtig, nooit met pijn,
Als we maar bij elkaar konden zijn.
Naast elkaar konden liggen, haar naakte lichaam tegen de mijne aan,
Dan kon de hele wereld vergaan.
Mijn handen door haar bruine haren,
“Schatje, jij bent perfect, je bent de ware..”
Ik meende die woorden,
Het was de waarheid die ze hoorde.
Een streling over mijn hele lijf,
Een lange ademhaling van genot als ik over haar borsten wrijf,
als ik haar nek verwen met mijn kus,
En haar lieve woordjes in sus.
Door in haar stralende bruine ogen te kijken,
Kon ik eindeloos bezwijken.
Zo’n schoonheid,
Is iets, wat mij volkomen heeft verleid.
Iets wat je wil blijven zien,
Iets waar je aan verslaafd kan raken misschien?
Verslaafd aan die blik, verslaafd aan die ogen,
Verslaafd aan die gedachten die in mij werden gezogen.
Ik wist wat ze dacht,
Had het nooit verwacht,
Dat zij en ik nu al ten einde waren,
Dat ik haar nooit meer aan kan raken, haar lippen, haar haren.
Toch moet ik hieraan geloven, ik moet stoppen met terug denken aan die mooie tijd,
Ik ben haar nu eenmaal voor altijd kwijt.
Er is niets meer van die tijd over, alleen een leegte die niet te vullen is,
Alleen het gevoel dat ik haar heel erg mis…

Einde.