Liefdesgedichten » Liefdesverdriet gedichten » Zo dichtbij en toch zo ver weg

Ingezonden door
Verliefde Jakob

Geplaatst op
09-05-2012

Beoordeel gedicht

 
 
 
 
 
 

Er is 5 keer gestemd.

Tags

Gedicht delen

Twitter Deel op Twitter
Facebook Deel op Facebook

Zo dichtbij en toch zo ver weg

Schoonheid, mooie, lieve, sterke vrouw,

Zo dichtbij en toch zo ver weg.
Binnen handbereik en buiten handbereik.
In mij brand mijn ziel om jou,
Mijn hart slaat over,
Onrust overheerst in mij,
Ik kan niet normaal denken.
Zie jij mij? Geef jij om mij zoals ik om jou?
Zijn het mijn gedachten die me gek maken?
Je staat in mijn netvlies gebrand.

Je bent mooi zoals je bent. Ook voordat je je mooi maakt.
Je bent sterk en krachtig.
Ik kan alleen maar aan je denken.
Je naam spookt in mijn hoofd.
In de nacht denk ik aan jou. Overdag denk ik aan jou. Ik kan niet meer anders.
Kansloos zijn wij. Jij en ik, dat kan niet.
Ik wil het je vertellen, maar het kan niet.
Kansen om je aan te raken benut ik niet.
Ik had je hand kunnen pakken en je hoffelijk kunnen kussen, maar ik deed het niet.
Je voet, je benen, jouw zalige lichaam, jij zo dichtbij. Ik wilde je aanraken, vasthouden, maar ik kon het niet.

Had ik je maar nooit ontmoet.
Had ik je maar nooit gezien.
Dan had ik je niet hoeven missen.
Dan had ik niet van je hoeven houden.
Dan was je niet in mijn dromen geweest.
Dan had je mij niet dag en nacht bezig gehouden.
En had ik rustig geslapen.

Je bent zo mooi, lieve,
Je bent zo lief, mooie!
Aandoenlijk als je slaapt,
Alert als je waakt.

Verlos mij uit mijn lijden!
Wijs me af. Negeer mij. Kijk mij niet aan.
Doe gemeen tegen mij.
Maak me boos, alsjeblieft!
Zorg dat ik niet meer aan je denk.
Zorg dat ik je niet meer zie staan.
Vernietig die liefde die ik voor je voel!
Dat is beter. Beter dan dit onvervulde verlangen.
Dat verlangen naar jou, naar je aanraking, naar je gezicht.
Het verlangen dat mij verteert, dat mij van binnenuit opvreet.

Straks heb ik niets meer, ben ik niets meer.
Verteerd door liefdesverdriet, verdriet om iets wat niet kan zijn.
Mijn liefde voor jou, onmogelijk.

Ik wens jou de hemel. Ik wens jou het leven.
Maar ik wens dat ik je niet meer zie. Zodat ik je kan vergeten. Zodat ik weer leven kan. Opklimmen uit de hel, het hellevuur wat mijn ziel verbrand.

Dat onvervulde verlangen naar jou.
Mooie lieve vrouw.


Reacties op 'Zo dichtbij en toch zo ver weg'

Masterkenn   zegt op 09 mei 2012 om 14:31: Rapporteer

Prachtig gedicht!

 

Reageer op 'Zo dichtbij en toch zo ver weg'

Naam:
E-mailadres:
Reactie:
 
Typ de code over:
We gebruiken je gegevens alleen om te reageren op je bericht. Meer info lees je in onze Privacy & Cookie Policy. (opent in nieuw venster)

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!