LiefdesGedichten

Jouw liefde

Het is al weer lang geleden dat ik je die avond vond.
Je lag daar zo vreemd, zo roerloos op de grond.
Ik pakte je pols, voelde niets, ik wist het meteen.
Je was er niet meer, nu was ik werkelijk alleen.

Zonder afscheid ben je bij me weggegaan.
Je liet mij zo met lege handen staan.

Zo voel ik het nog steeds, zo voelde ik het toen,
En ik kan er echt niets aan doen,
Dat ik soms spijt heb van al die verloren jaren.

Jij was veel weg, een zeeman moet nu eenmaal varen.
Steeds weer afscheid nemen viel niet mee.
O soms haatte ik die zee.

Maar als je een lange tijd weg was geweest,
Was je thuiskomst weer een feest.

Na een poosje was je niet meer zo blij en was het met de rust gedaan.
Dan wist ik het al, je wilde weer weg, je wilde weer gaan.

Tot op een dag, je kreeg het bericht,
Nog zie ik het ongeloof op je gezicht,
Toen je vernam, dat het met het varen was gedaan.
Ze hadden je niet meer nodig, je kon gaan.

En dat na al die jaren van jouw leven,
Je het beste wat in je was had gegeven.

Aan de wal wennen, nee dat kon je niet
Ik zag je onmacht, je verdriet.
Jouw stil verlangen naar de zee, je boot.
Niet meer varen, het werd je dood.

En toen ik je die avond vond,
Jou daar zag liggen op de grond
Toen drong het tot me door, en begreep ik pas,
Dat niet ik, maar de ZEE jouw grote liefde was.