LiefdesGedichten

Ik zat gevangen tussen gevoel en verstand

Ik had iets prachtigs in handen,
Maar hoe langer ik het vast had,
Hoe erger het begon te branden...
Er was duidelijk iets wat me dwars zat...

Eens had ik al in jouw ogen gekeken,
Maar ik schoof het aan de kant,
Ik hield van een ander dus heb ik het het ontweken,
Ik zat gevangen tussen gevoel en verstand...

Nu, nadat onze relatie is stukgelopen,
Is er nog maar een doel in mijn leven,
Toen ben je al mijn lichaam binnen geslopen,
Maar nu zou ik je al mijn liefde willen geven...

Alle gevoelens die ik toen voor jou had,
Ze komen allemaal weer naar boven
Zo opgesloten en gevangen als ik toen zat
Deden mij van al mijn vrijheid beroven...

Nu ik die vrijheid weer terug heb gevonden
Zou ik zo graag met jou op avontuur gaan...
Deuren die al zo lang voor mij openstonden,
En nu voor ons samen openstaan...

Pak mijn hand maar en ga maar met me mee,
Vrees niet,... wees maar niet bang...
Sterk zullen we pas zijn met z'n twee
Ook al lijkt het pad soms nog zo lang...

Na alles wat ik in mijn leven al mee heb mogen maken,
Is het jouw lach waar ik me nu aan vastklamp...
Jij weet me diep van binnen te raken,
Ook al is er zoveel verdriet waar ik mee kamp...

Helaas vliegt de tijd zo jammerlijk voorbij,
Over een maandje is het alweer Kerstmis
Misschien dat je het toch eens wilt proberen met mij,
En dan delen we samen de eenzame duisternis