LiefdesGedichten

Aan Mystery

Dag prinsesje fijn,
verstopt achter een toestelletje o zo klein.
Ik weet nog hoe onze ogen elkaar vonden op het plein
Daar stond je dan, beeldschoon, gehuld in hemels blauw,
maar de er kwamen wolken en de hemel werd grijs en grauw.

Jij zat daar in je robijnrode toren en lachte me toe,
doch mijn serenades maakten je schijnbaar moe.
Daar stond ik dan met mijn wapenuitrusting aan,
je leek echter niet met deze ridder mee te willen gaan.
Dus maakte ik rechtsomkeert gezeten op mijn ros,
Je stem volgde me, maar werd gedempt door de bomen van het bos.

Je was mijn zonnetje, achter de heuvels verstopt,
doch hoogtevrees belette me die heuvels te beklimmen,
Mijn gevoelens voor jou bleven in mijn keel, opgekropt.
Nu dwaal ik af, bevangen door mijn eigen hersenschimmen.

Waarom bleef je daar, aan de horizon gekluisterd?
Een straaltje van jou had mijn leven opgeluisterd.
Aan je warme gloed denken kan ik niet meer,
Dit verlegen hartje heeft zich moe gestreden.
Nimmer zie ik mijn zonneschijn weer,
vanaf nu behoren wij tot het verleden.


Vaarwel zonneprinses, jammer dat we elkaar nooit leerden kennen.
Het doet pijn, maar dat zal met de tijd wel wennen…